Ahlâk, Din ve İnsan Doğası

Pek çoğunuzun bildiği üzere, ateistler ahlâkın dinle bir ilişkisi olmadığını, hatta daha da ileri giderek ödül-ceza kaygısı ile ahlâklı davranmanın gerçek ahlâk olmadığını savunmaktadırlar. İşin trajikomik tarafı, kimi Sufîler de bunu destekler söylemlerde bulunup “Cennet dediğin ne ki birkaç köşkle birkaç huri, isteyene ver onları, bana seni gerek seni” diye Allah’ın insanlara bu dünyada erdemli olmaları karşılığında sunduğu nimetlere burun kıvırıp farklı isteklerin (Allah ile birlenme, tanrılaşma gibi) peşine düşerler.

Ahlâkın din ile derin bir ilişkisi olduğunu savunan en etkili isimlerden biri ünlü filozof Immanuel Kant'tır.

Gerçekten de din yok ise ahlâkın rasyonel bir temellendirmesinden bahsetmek mümkün değildir.

En genel olarak, hayatı ne şekilde anlamlandırdığımız, bizim için iyi ve kötü olanın ne olduğunu belirlememizdeki temel unsurdur.

Örneğin, hayatı biyokimyasal reaksiyonlar sonucunda tesadüfen ortaya çıkmış bir olay olarak görüyorsak ve hayatın anlamının doğal seleksiyon, güçlü olanın yaşamını sürdürdüğü bir mücadele olduğunu düşünüyorsak, yani bilinçli bir kudret / Tanrı tarafından yönlendirilmemiş bir evrimsel süreci savunan bir ateistsek ahlâk anlayışımız da hayatın anlamının imtihan olduğunu düşünen bir teistten otomatikman farklı olacaktır.

Bu bir ateist illa bir teistin ahlâki değerlerine zıt davranacak olarak anlaşılmamalı. Zira tanıdığım pek çok ahlâklı diyebileceğim ateist var. Fakat bana sorarsanız hayatı güçlü (fit) olanın kazandığı bir mücadele olarak gören ve ölümden sonra da herhangi bir merciye hesap vereceğini düşünmeyen biri eğer gerçekten erdemli davranıyorsa, mesela kazandığı paranın bir kısmını ihtiyacı olanlarla paylaşıyorsa yahut ıssız bir çölde kendisi ve bir yakını baş başa kaldığında matarada kalan suyun yarısını yol arkadaşına veriyorsa, bu adam böyle davrandığı sürece, inandığı değerlere uygun yaşamayan tutarsız, çelişkili bir budaladır. Çünkü yaptığı iyiliğin, sergilediği ahlâklı davranışların hiçbir rasyonel dayanağı yoktur. Aksine hayatı anlamlandırdığı teorinin mekanizması ile çelişmektedir. Ve elbette mantıklı- tutarlı olmamak da bence aslında başka bir erdemsizlik örneğidir.

Peki inançsız bir insanın ahlâklı davranmasına ne sebep olmaktadır?

Öncelikle temel konularda Allah’ın insanların doğasına/ fıtratına yerleştirdiği vicdan pusulası erdemli davranmayı sağlamaktadır. İşte bu sebeple vicdanının sesini dinlemeyen ve ahlâklı davranmayanlar aslında öz benliklerine zulmetmektedirler. Ama olay sadece hislerin peşinden gitmekle, vicdana uymakla hallolmaz. Çünkü eğer vicdanının fısıldadığı hisler savunduğun yaşam felsefesi ile uyuşmuyorsa, orada bir his-mantık çatışması ortaya çıkar, aynı yukarıda verdiğim hayatı güçlü olanın kazandığı bir mücadele olarak görmesine rağmen, çölde suyunu arkadaşıyla paylaşan ateist gibi. Bu durumda ya vicdanın yönlendirdiği hislerde bir sorun vardır, ya da mantığın işaret ettiği düşünülen yaşam felsefesinde yani ateizmde… Bir başka deyişle, vicdan ve yaşam felsefesi rasyonel bir temele oturabilmek için uyumlu / paralel olmak zorundadır.

Toplumsal değerler, bazı örfler, toplumdan dışlanma endişesi, aile terbiyesi tüm bunlar da ahlâklı davranmaya zemin hazırlayabilmektedir. Bir ateist hayatı ne kadar güçlü olanın hayatta kalacağı bir mücadele olarak görse de ne de olsa o muhtemelen teist ebeveynlerce ve öğretmenlerce çocukluktan itibaren ahlâki değerlerin aşılandığı, kökeni teizme dayanan “medeni” hukuk yasalarını benimsemiş biridir. Yani ahlâklı davranmasına neden olan motivasyon onun hayatı anlamlandırdığı yaşam felsefesi değil, ona çocukluktan beri empoze edilen değerler ve / veya vicdanıdır.

Ahlâkla ilgili bir diğer sorun ateistlerin ödül isteği yahut cehennem korkusuyla iyilik yapmayı gerçek ahlâk olarak görmemeleri, dindar insanların gerçek ahlâka sahip olmadıklarını ileri sürmeleridir. Yani ateistlere göre bir çıkar gözetilerek yapılan iyilik gerçek iyilik değildir. Oysa insan doğası gereği çıkarcıdır. Ateistler dindarlara “Allah rızası kazanmak için iyilik yapmak gerçek iyilik değildir, bu çıkar için iyilik yapmaktır” diye dursunlar, kendilerinin yaptığı da aslında çıkar için iyilik yapmaktan başka bir şey değildir.

Bir müslüman nihai çıkarını (cenneti) düşünerek, Allah’ın rızasını kazanmak için bir fakire yardım edebilir.  Peki ya bir ateist niçin bir fakire yardım eder? Bir ateistin “Abi çok açım, nolur bi yemek ısmarla” diyen bir çocuğa, “Bu dünya güçlü olanının hayatta kaldığı bir dünya, hadi koçum ikile” diye cevap vermek yerine çorba ısmarlamasının mantığı nedir?

a)      Vicdanını rahatlatma “çıkarı”  iş başındadır.

b)      Çocuğun kendisine teşekkür ettiğini duyma “çıkarı” devreye girmiştir.

c)       Çocuğun mutlu olup, kendisine gülen gözlerle baktığını görme “çıkarı” iş başındadır.

d)      Yanındaki arkadaşına ben çok iyi bir insanım mesajı gönderme “çıkarı” devreye girmiştir.

e) Dine inanmayan birinin de ahlâklı olduğunu gösterme / kendine ispatlama "çıkarı" baskın gelmiştir.

Listeyi biraz daha beyin fırtınası yaparak uzatabiliriz elbet… Lakin bu 5 örnek bile iddiayı desteklemek açısından yeterlidir.

Görüldüğü üzere, dindarları gerçek ahlâkı kavrayamamış olmakla itham edenler aslında kendileri de yaptıkları iyiliği “menfaatleri” gereği yapmaktadırlar. Bu durumda Allah rızası kazanmak için yapılan bir iyilik neden bir ateistin yaptığı iyilikten daha az erdemli olsun ki?

İnsan tabiatına dair basit bir gözlem bile "Allah ile ticaret"ten, "Allah'a borç vermek"ten bahseden Kuran ayetlerinin, inançlı ya da inançsız tüm insanları, onların kendilerini tanıdıklarından çok daha iyi tanıyan bir kudret tarafından gönderilmiş olduğunu ispatlamaya yeterlidir. 

Sevgiler

Hangi Meali Okuyalım?

Öncelikle son dönemde bana sıklıkla yöneltilen sorunun bu olmasından çok mutlu olduğumu belirtmeliyim.:)

Çünkü bu Kuran’ın önceki dönemlerde olduğu gibi, bir kılıf içerisinde duvara asıldığı değil, okunduğu anlamına geliyor.

Vakti zamanında din tartışmalarının yapıldığı forumlardan birinde denk geldiğim bir cümle vardı:

“Kuran aslında Arapça değil Rabce” demişti biri ve enteresan gelmişti bana.

Kuran elbette Arapça.  Rabbimiz de yine bunu ayetlerinde vurguluyor. Ama bu arkadaşın tespiti de yabana atılacak cinsten değildi. Gerçekten Kuran öyle enteresan ki kendini vererek, anlamaya çalışarak okunduğunda, hele de emek harcanıp, notlar alınıp birkaç kez okunduğunda Arapça bilmeyen birine meal hatası bile yakalattırabilecek bir kitap.

6000 küsur ayet var Kuran’da. Mesut Yılmaz adlı bir arkadaş uğraşmış, bir çalışma hazırlamış ve Kuran’daki temel cümle kalıplarını ve onların değişik kombinasyonlarının bir araya gelmesiyle ortaya çıkan ayetleri kategorize etmiş.

Mesela:

HUD Suresi 11:123 Göklerin ve yerin gaybını bilmek Allah'a mahsustur. Bütün işler O'na döndürülür. Öyle ise O'na kulluk et ve O'na tevekkül et. Rabbin yaptıklarınızdan habersiz değildir.

● Göklerin ve yerin gaybını bilmek Allah'a mahsustur. (Nahl 16:77’den)
● Bütün işler O'na döndürülür.  (Şura 42:53’den)
● Öyle ise O'na kulluk et  (Ali İmran 3:51’den)
● ve O'na tevekkül et. (Yunus 10:84’den)
● Rabbin yaptıklarınızdan habersiz değildir. (En’am 6:132’den)

gibi…
“Nasıl oluyor da Kuran ayetleri böyle kolay akılda kalıyor ve nasıl oluyor da ona yeterince vakit ayıran biri meal hataları bile yakalar hale gelebiliyor”un cevabı ve Kuran'ın Rabce olması sanırım biraz da bu tekrar yollu eğitim-öğretim:)

Yazının başlığına yani asıl konumuza dönersek,  aslında amacım herhangi bir meali öne çıkarmak, hele ki reklam etmek falan hiç değil. Zaten Kuran mealinin para ile satılmasına, üstüne üstlük bir de yüksek rakamlara satılmasına, çok sinirleniyorum. Bu sebeple öncelikle mealleri aşağıda linkini vereceğim siteden karşılaştırarak okumanızı önereceğim:
http://www.kurandakidin.net/

Buradan Kuran’dan kelime aratabilme özelliğinin dışında, Ali Bulaç, Elmalılı Hamdi Yazır, Edip Yüksel, Yaşar Nuri Öztürk, Süleyman Ateş ve Diyanet’in meallerini karşılaştırarak okuyabiliyorsunuz.

Ama illa ki derseniz “Ben mushafı elimde tutmak veya çantamda taşımak istiyorum. Hatta şu an meal karşılaştıracak vaktim de yok, bana tek bir meal lazım.” O zaman size önerim Yaşar Nuri Öztürk’ün meali olur.  Bunun da en önemli sebebi parantezsiz olması ve kelimenin birden fazla anlamı varsa “/” ile ayırarak tüm anlamlarını belirtmiş olmasıdır. Bir de elbette, orijinali kadar olmasa da, şiirselliği bir nebze olsun verebilmiş olması.

Son olarak,  çok önemli birkaç uyarıda bulunmak istiyorum. Çünkü gerek yakın çevremdeki insanlardan, gerekse gelen maillerden anlıyorum ki “tefsir” ve “meal” birbiriyle sıklıkla karıştırılıyor. Bu konudaki ayrımı iyi yapmanızı ve tefsiri meal zannetmemeniz gerektiğini önemle vurguluyorum arkadaşlar.

Tefsir, çeviri yapan kişinin kendi din bilgilerini, kendi yorumlarını, çıkarımlarını içine kattığı mealdir.

Meal ise bire bir çeviri olması “umulandır”:)

Meallerdeki hataları gördükçe malesef “Meal bire bir Kuran çevirisidir” diyemiyorum ama yine de meal muhakkak Rabbin mesajının bizlere daha az yorumsuz, daha katıksız halde ulaşan şeklidir.

Tefsiri Kuran meali zannedip okuyan insanların, hardal tanesi kadar imanı olanın cehennemden cennete transfer olacağı (hatalı) iddiasını Kuran’ın beyanı sanmalarına, Kuran’ın her benliğin ayrı ödül-ceza vurgusuna rağmen kadınların kocaları cehennemlik olanların onlarla birlikte cehenneme gidecekleri gibi asılsız iddiaların Kuran’ın beyanı sanılmasına, şahit olmak beni dehşete düşürüyor.

Elbette parantezli mealler de sütten çıkmış ak kaşık değil. Bunlar da beşer olduğu Kuran tarafından önemle vurgulanan Muhammed peygamberin, Allah’ın habibi, kainatın efendisi vs. olduğu gibi Kuran’a ters iddiaları maalesef içerebiliyor.

Hatta ve hatta yukarıda önerdiğim Yaşar Nuri’nin parantezsiz meali bile eski basımlarında 65:4 Talak Suresi’nde ayetin orijinalinde olmayan “henüz” kelimesini kullanma hatasına düşerek, Kuran ergenliğe girmemiş küçük kızların evlenmesine cevaz veriyor gibi bir hava yaratabiliyor. Ama Yaşar Nuri’nin bu önemli hatayı fark edip yeni basımlarda düzeltmiş olması saygıyı hak ediyor.

Özetle mealler bize bir kez daha gösteriyor ki “hatasız kul olmuyor”. Karşılaştırarak okumanız en iyisi önerim de bu sebeple.

 Herkese şimdiden iyi bayramlar.

Sevgiler

İki Haberin Düşündürdükleri & Kötülük Problemi

Geçen hafta gazetede okuduğum bir haber ara ara aklıma geldikçe içimden bir şeyler çekiliyor. Haber şu:

Aç kalan çocuğu köpek emzirdi

Hindistan'ın doğusundaki Jharkhand Eyaleti’nin yoksul mahallelerinden birinde yaşayan 6 yaşındaki Chotu Kumar, açlığını bir sokak köpeğinden süt emerek gideriyor.

Babası 4 yıl önce öldüğünden beri annesi, anneannesi ve 2 erkek kardeşiyle birlikte geçim sıkıntısı çeken Chotu Kumar, “Köpek bana yavrularından biriymişim gibi davranıyor” diye konuştu.

Bugün ise gazetede şöyle bir şeyle karşılaşıyorum:

Bebeğini canlı canlı gömdü

Geçtiğimiz hafta Salı günü Pakistan’da dünyaya gelen bebek, babası Chand Khan tarafından ‘çirkin’ olduğu gerekçesiyle gömüldü.

Akrabalarına bebeğin ölü doğduğunu söyleyen adam, bir de sahte cenaze töreni düzenledi. Bebeği mezarlığa götürürken görülen baba, akrabaları tarafından ihbar edildi.

Ne gaddarca,ne kadar insanlık dışı… Bir köpek aç bir çocuğu yavrusunu besler gibi beslerken, babanın çirkin olduğu gerekçesiyle kendi çocuğunu diri diri gömmesi…

İnsanların çoğu hastalıklı.

Cahiliye dönemi zihniyeti…

Bu iki haberi görmek “kötülük problemi” üzerine beyin fırtınası yapma ve bir şeyler karalama ihtiyacı hissettirdi bana.

Kötülük problemi denen şey nedir, öncelikle kısaca ona bakalım:

David Hume Din Üstüne Diyaloglar adlı eserinde Philo’nun ağzıyla şöyle özetlemiştir problemi:

Tanrı kötülüğü önlemek istiyor da gücü mü yetmiyor?
Öyleyse O  güçsüzdür.
Yoksa gücü yetiyor da kötülüğü önlemek mi istemiyor?
Öyleyse O iyi niyetli değildir.
Hem güçlü, hem de iyi ise, bu kadar kötülük nasıl oldu da var oldu?

Bir başka deyişle soru(n) şudur “Tanrı var ise neden kötülük var?”

Bunu sorgulamadan evvel, dünyada var olan ve sorunu tartışanlarca “kötülük” olarak kategorize edilen kavramlara bir bakalım:

Evrendeki kötülüğü üç farklı türde kategorize edebiliriz.

1)      Ahlaki (moral) kötülük

2)      Natürel kötülük

3)      Metafizik kötülük.  (Tüm filozoflar bunu dâhil etmez, Leibniz’in teorisidir.)

Ahlaki kötülük ne midir? İşte tam olarak yukarıda paylaştığım iki haberde olan durumdur. İnsanların çocuğu köpeğe muhtaç bırakmaları ve babanın dünya güzeli bebeğe yaptığı zulüm. Tabi liste tecavüzleri, ensest olaylarını, cinayetleri, hırsızlıkları vs. eklersek uzar da uzar.

Natürel kötülüğe ise kısaca örnek olarak sellerin, depremlerin, yani doğa olaylarının neden olduğu ıstırapları gösterebiliriz.

Çok  üzerinde durma gereği duymadığım metafizik kötülük ise  bunu ileri süren Leibniz’e göre insanın yetkin olmayışı, eksik bir varlık oluşudur. (Örneğin ölümlü, sonlu oluşu vs.) Ki bence yukarıdaki ahlaksız davranışları sergileyen insanlarla dolu bir dünyada insanın ölümlü-sonlu oluşu değil, olmayışı asıl kötü olan olurdu. Hele ki ölümden sonra cennet ve cehennemin olduğunu düşünürsek...

Önce "İyilik -kötülük nedir?" sorusu üzerine biraz beyin fırtınası yapalım..

Şahsi fikrim odur ki iyilik dediğimiz şey aslında pek çok zaman göreceli bir kavramdır. Adam öldürmenin iyi olmadığını yani kötü olduğunu hemen herkes bilir diyebilirsiniz, ki toplumsal ve hukuki yaptırımların insanlara bunu aşıladığı  bir ortamda bunu demek oldukça kolaydır, peki acaba her hal ve şartta çoğunluk tarafından böylesi net kabul görür müydü bu, işte bunu sorgulamak lazım... Hayatın amacını işin içine bir yaratıcı katmadan, salt evrim teorisiyle açıklayan ve bunun doğal bir sonucu olarak yaşamı hayatta kalma mücadelesi (doğal seleksiyon- survival of the fittest) olarak anlamlandıran bir ateist açlık-tokluk mücadelesi verdiği bir ortamda nasıl davranır acaba? Yahut hırsızlık çok kötü birşey diyebilirsiniz ama dolmuş şöförünün yanlışlıkla fazla verdiği para üstünü fark etmesine rağmen hiç ses etmeden cebe atanlar "hırsızlık aman ne iyi birşey" diyen insanlar mı? Veya tarihi bir kişiliği ya da bir diktatörü çok sayıda cana kıydığı için eleştiren Mehmet, kendi karısı ve çocuklarını öldüresiye dövüyor olabilir mi kimi zaman?

İşte bu yüzden insanların azı değil, pek çoğu hastalıklı.
Ellerine imkan ve kudret geçtiğinde o çok eleştirdikleri, kötü diye yaftaladıkları şeyleri aslında yapabilecek oldukları için. Aslında pek çok zaman diktatör, hırsız, sapık, zalim, cani denen insanlarla aralarındaki fark sadece kudret ve olanaklar olduğu için.

Herneyse... İyilik ve görecelilik konusuna dönecek olursak, mesela Bush da Irak'ı işgal ederken, Hitler de soykırım yaparken kendince gayet iyi niyetli olabilir.  Bu bağlamda "gerçek" iyilik aslında daha az görece olan bir kavrama işaret etmelidir. Bu kavram da "adalet"tir... Örneğin bir insan annesine "iyilik" yapmak için bir duruşmada yalancı şahitlik yapabilir. Ama bunu yapan insan "gerçekten iyi" yani "adil" birisi olmaz. Adalet iyiliğe göre içi daha dolu, çok daha az görece bir kavramdır.

Velhasıl, bu durumda insanların yaptıkları kötülükler aslında bir nevi adil olmama , adaletten, haktan sapma durumudur diyip bunu burada noktalayabiliriz.

Asıl konumuz olan kötülük problemine geri dönecek olursak...

Ahlaki kötülük hakkında söylenebilecek en belirgin şey insanın özgür irade sahibi bir varlık olmasıdır.

Pakistan'daki adam bebeğini diri diri gömmeyebilirdi.

Hindistan'da çocuğu gören biri çocuğa bir tabak sıcak yemek verebilir, ona yanında kalabileceği bir aile ayarlayabilirdi.

Afrika'da çocuklar açlıktan ölmeyebilirdi.

Peki tüm bunlar teistik bir Tanrı'nın sorunu mudur? Yani bu yarattığı kullara hayat kullanım kılavuzu, uyulması gereken ahlaki ilkeler, vahiy, kitap, peygamber  vs. yollayan bir yaratıcının sorunu mudur?

Hayır.

Dünyadaki gıda reservleri israf edildiğinde bile herkese fazla fazla yetecek kadarken, Chotu Kumar'ı köpeğin beslemesi senin, benim, bizlerin sorunudur, ayıbıdır.

Bebeğini diri diri gömen sapık adam gibilere yeterice caydırıcı olmayan cezalar uygun gören (haberde adamın infazı isteniyor neyse ki), şeriat denince tüyleri diken diken olan (tabi burada mezheplerin din kisvesi altında yaptıkları, din dışı uygulamalarına tepki gösterenleri kast etmiyorum), ama suça sessiz kalmanın aslında ona iştirak etmek olduğunu unutan bizlerin sorunudur. 

Ahlaki kötülüklerin hiçbirisi kitap göndermiş, yarattıklarıyla ilgilenmiş, dünyayı nimetlere boğmuş Tanrı'nın sorunu değildir.
Lakin, tüm bunlar ancak deist bir tanrının sorunu olabilir. Çünkü deist bir tanrı sadece yaratır ve başı boş bırakır. Ne vahiy, kitaplar, peygamberler gönderir ne de ölümden sonra bir ödül-ceza vadeder. 
Allah kötülük probleminin muhatabı olamaz. Çünkü zalimler için hem bu dünyada hem de ölüm sonrasında ceza vadeder. Üstüne üstlük zulmettikten sonra, gerçekten pişman olup hatasından dönen ve hatayı tekrarlamayanları da affedeceğini söyler. Mutlak adalet yani gerçek iyilik de işte tam bunları gerektirir.
Son olarak natürel kötülüğe değinecek olursak, sellerin, depremlerin yahut afetlerin kendisinden ziyade neden olduğu ıstıraptır kötü olan. Doğa olayları aslında çoğu zaman iyi bir amaca hizmet eder; mesela seller vadileri oluşturur. Bu kötülük tipinde de yine sorumlu olan Tanrı’dan ziyade insanın kendisidir. Evini deprem bölgesine yapmazsan, malzemeden çalmazsan, akıllı ve dürüst davranırsan ıstırabı da büyük ölçüde engellemiş olursun.
Tabi bir de Allah'ın kötüleri helak etmek için gerçekleştirdiği afetler vardır Kuran ayetlerinde, ama mutlak adil olan Allah şunu da söyler:

Kasas 59 Senin Rabbin, memleketleri/medeniyetleri, ana merkezlerinde kendilerine ayetlerimizi okuyan bir resul göndermedikçe helâk etmez. Biz; ülkeleri/medeniyetleri, halkları zulme sapmadıkları sürece helâk etmeyiz.

Tüm bu argümanların sonunda aslında kötülük problemi konusu dönüp dolaşıp özgür irade konusuna gelir. Sorulması gereken nihai soru belki de şudur "İnsanlar kötüye kullanmasına rağmen niçin özgür irade var?"

Aslında bunun cevabı da açıktır.

Adil olan bu olduğu için.

Hiç düşündünüz mü, ya bu dünyanın amacı imtihan yani kişiyi kendiyle yüzleştirmek olmasaydı? Ya Allah kulları direkt cennette veya cehennemde yaratsaydı? Ya ahirette ödül-yahut ceza olmasaydı?

Bu yeterince adil olur muydu?

Aslında herşey öyle olması gerektiği gibi ki...

Selamlar.

Kuran’a göre reenkarnasyon mümkün mü?

                Bu blogda spiritüalizmin vazgeçilmezlerinden olan panteizm, vahdet-i vücud, şirk, reenkarnasyon vs. gibi unsurlara sıklıkla değindim. Lakin, bir Müslüman açısından reenkarnasyon konusunu ayetleri sunarak ele almamıştım.

                 Öncelikle, başlıkta yönelttiğim sorunun cevabını  peşinen vereyim: Hayır… Kur’an’a göre reenkarnasyon, ruh göçü yani ölüp farklı bedenlerde yine yeni yeniden dünyaya gelmek mümkün değil.

Olayın “Neden?” kısmını Kuran ayetleri ışığında inceleyecek olursak...

Aşağıdaki ayet (40:11) İslam’da reenkarnasyon inancı “olduğunu” göstermek için sözüm ona delil olarak sunulan bir ayet:

"Dediler: "Rabbimiz! Bizi iki kez öldürdün, iki kez dirilttin. Artık günahlarımızı itiraf ettik. Buradan çıkmak için bir yol daha var mı?"[1]

Bu ayeti tek başına, cımbızlayarak okuduğumuzda, sanki insanlar iki kez dünyaya geliyorlarmış gibi algılanabiliyor ilk bakışta. Oysa bir antrparantez açarsak, Kur’an’ın ayetler cımbızlanarak okunamayacağını, bütüncül bir yaklaşımla okunması gerektiğini biliyoruz. Doğru okuma yöntemine birkaç örnekle şurada değinmiştik:

http://antispiritualist.blogspot.com/2011/09/kuran-nasl-okunmal.html

Reenkarnasyon konusuna dönersek, yukarıdaki ayette bahsi geçen günahkârlar nerede ve ne zaman “Bizi iki kez öldürdün, iki kez dirilttin. Artık günahlarımızı itiraf ettik. Buradan çıkmak için bir yol daha var mı” diye soruyorlar Allah’a?

Ahirette…

Yani ayette geçen iki kez ölme ve iki kez dirilme eylemlerinin birer tanesi bu sözler ahirette söylendiği zaman (-göreceli olarak- yeni) gerçekleşmiş durumda zaten. İnsanlar ölüyorlar ve Saat geldikten sonra yeniden yaratılıp kıyam ettiriliyorlar. Böylelikle ahiret hayatı başlamış oluyor…

Şimdi gelelim “iki kez ölme” ve iki kez dirilme” ifadesinde çözümlenmek için bekleyen diğer “ölme” ve “dirilme”ye… Bu ifadenin reenkarnasyonu mu yoksa başka bir şeyi mi anlattığını anlamak için ilgili diğer ayetlere bakalım:

Allah'a nasıl nankörlük ediyorsunuz/Allah'ı nasıl inkâr ediyorsunuz?! Siz ölülerdiniz, O sizi diriltti. Sizi yine öldürecek ve sonra diriltecektir. Nihayet O'na döndürüleceksiniz.[2]

Bu ayetteki ifade ise “bu dünyadaki”  inkârcıya yönelik. Yani az evvel yukarıda ele aldığımız Mümin Suresi  11. ayetle bildirilen ahirette söylenecek olan sözler –zamana tabi olan bizler açısından- henüz söylenmemiş inkârcılar tarafından.   Bu durumda şu an sağ olan, yaşayan herhangi bir inkârcı bir kez ölüymüş ve diriltilmiş hali hazırda…  Yaşıyor olduğuna göre diri, diriltilmiş durumda şu an… Bu durumda şu anki yaşam bir diriltilme herkes için… Ahiretteki diriltilmenin öncesinde olan bir ilk diriltilme… Bir başka deyişle, “Siz ölülerdiniz, O sizi diriltti.” ifadesinde geçen “diriltme” şu an yaşıyor olunması. Peki ya “siz ölülerdiniz” ifadesi?

İşte ayetin bu kısmında öyle ince, öyle derin bir gönderme var ki…

Spiritüalizm ve türevleri –ki buna pek çok tasavvuf ekolü de dahil- insanın özünde Tanrı ile bir bütün olduğunu, insanın Allah’ın parçası/ Allah’tan kopan bir parça olduğunu, dolayısıyla ezeli olduğunu, ve sonunda da O’na dönüp, Allah ile bütünleşeceğini (haşa) iddia eder. Oysa bu ayete göre insan ezeli falan olmadığı gibi, Allah kendisine can vermeden, imtihan olmak üzere yaratmadan evvel ölüler gibidir, ölüdür, bedeninden bağımsız olarak yaşayan, ruhlar âleminde bekleyen bir bilinci- ruhu falan da yoktur. Doğum öncesi adeta bir ölüm halidir.

Yani özetle aslında durum açık ve net:

1. Doğmadan evvel ölülermişiz.

2. Doğunca dirilmişiz.

3. Öleceğiz.

4. Ahirette diriltileceğiz.

İki diriltiliş ve iki ölüm…

Şimdi ayetler aracılığı ile bir kez daha ahirete gidelim ve orada olacaklardan yine haberdar olalım:

Ah bir görsen, ateşin başında durdurulup da şöyle dediklerini: "Ne olurdu, geri gönderilsek, Rabbimizin ayetlerini yalanlamasak ve müminlerden oluversek. İşin doğrusu şu: Önceden gizlemekte oldukları karşılarına dikildi. Geri gönderilselerdi yasaklandıkları şeyi mutlaka yineleyeceklerdi. Doğrusu, onlar, tam yalancıdırlar.[3]

Açıkça görüldüğü üzere inkarcılar yeni bir şans istediklerinde kendilerine bu şansın verilmeyeceği çünkü yine gönderilseler yine yasaklandıkları şeyi yineleyeceklerini vurgulayan ayetler reenkarnasyon inancının önünü tamamen kapamaktadır.

Böylelikle ayetleri topluca ele aldığımızda, hem reenkarnasyonun Kur’an’da yeri olmadığını hem de doğumdan önce insanın sahip olduğu ezeli (saf) bir bilinç hali- ruh, Allah’tan kopan parçası vs. olmadığını görmekteyiz.

Son olarak, konuyu daha da netleştirmek adına ele almak istediğim birkaç ayet var:

Hani, Rabbin, âdemoğullarından, bellerinden zürriyetlerini alıp onları öz benliklerine şahit tutarak sormuştu*: "Rabbiniz değil miyim?" Onlar: "Rabbimizsin, buna tanıklık ederiz." demişlerdi. Kıyamet günü, "Biz bundan habersizdik" demeyesiniz.[4]

“Kalu bela ayetleri” olarak bilinen bu ayetten yola çıkarak, Allah’ın dünyayı ve içindeki varlıkları yaratmadan evvel, öncelikle gelmiş ve gelecek bütün insanların ruhlarını yarattığı ve bunları ruhlar âlemi denilen bir âlemde bir araya getirdiği ve daha sonra hepsini birden huzurunda toplayarak kendilerine “Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” diye sorduğu ruhların da “Evet, sen bizim Rabbimizsin”  diye cevap verdikleri[5] iddia edile gelmiştir.

Oysa ayete dil özelliği açısından baktığımızda, -di’li geçmiş zaman kipinin Arapça’da çeşitli amaçlarla kullanılması söz konusudur. Buradaki diyalog “lisan-i hal” iledir.[6] Anlam açısından da bu ayete diğer bir ayetle bütünlük içinde bakabiliriz:

 O halde sen yüzünü, bir hanîf olarak dine, Allah'ın insanları üzerinde yarattığı fıtrata çevir. Allah'ın yaratışında değiştirme olamaz. Doğru ve eskimez din işte budur. Fakat insanların çokları bilmiyorlar.[7]

Yukarıdaki ayette Allah’ın insanları tek tanrı yani “Allah inancı mayası” üzerine/ İslam üzerine yarattığından bahsedilmektedir. Günümüzde yapılan bilimsel çalışmalar ve deneyler de bu ayetle mükemmel bir uyum içerisindedir. Nitekim bilinçleri beyaz bir kağıt gibi temiz olan çocuklar üzerinde yapılan deneyler, çocukların Tanrı inancına karşı güçlü, doğal bir algılama eğilimi olduğunu ortaya koymaktadır.[8] Ateist bilim adamları kendi ideolojileri ve ön kabulleri doğrultusunda bu deneye ve gözleme dayalı bilimsel bulguyu “beynin Tanrı inancını nasıl yarattığına” yorarak deneyle elde edilen sonucu bu şekilde yorumlasa da, bu veriler yukarıda sunduğumuz ayetlerle mükemmel bir uyum içerisinde gözükmektedir.

Selamlar

---

[1] Kur’an-ı Kerim, Mümin Suresi, 40/11.

[2] Kur’an-ı Kerim, Bakara Suresi, 2/28.

[3] Kur’an-ı Kerim, En’am Suresi, 6/27-28.

[4] Kur’an-ı Kerim, A’raf Suresi, 7/172.

[5] http://www.islammerkezi.com/ilmihal/kalu.htm

[6] Edip Yüksel, Mesaj Kuran Çevirisi, Ozan Yayıncılık s.156 dipnot

[7] Kur’an-ı Kerim, Rum Suresi, 30/30.

[8] Michael Brooks, Born believers: How your brain creates God 04 February 2009 by, New Scientist, http://www.newscientist.com/article/mg20126941.700-born-believers-how-your-brain-creates-god.html?full=true

Allah'a ve peygambere atılan büyük iftira: RECM (taşlayarak öldürme)

Bilindiği üzere zina İslam’da büyük günahlardandır ve müslümanların bu günahtan sakınması gerekmektedir.

Fakat Asr-ı saadette bile müslüman olduğunu söylese de nefsine yenik düşerek bu günahı işleyen insanlar olmuştur ve peygamberimiz döneminde bu suçu işlediği dört şahitle apaçık tespit edilenlere Allah, bekâr-evli, erkek-kadın ayırt etmeden toplum önünde 100 celde (yalnız deriyi acıtan ince değnek) vurulmasını uygun görmüştür. Bu cezayı Nur Suresi’ndeki şu ayetlerden öğreniriz:

Zina eden kadınla zina eden erkek... Yüz vuruş vurun her birinin ciltlerine... Allah'a ve âhiret gününe inanıyorsanız, Allah'ın dini konusunda bunlara acıma duygusu sizi yakalamasın. Müminlerden bir grup da bunların cezalarına tanık olsun. (24:2)

Peygamberimizin vefatından uzunca bir süre sonra hadislerin Kur’an’a ortak koşulması ile birlikte mezhepler tarafından zinanın cezası “recm” yani taşlayarak öldürme olarak uygulanmaya başlanmıştır. Allah adına din uyduran müşrik karakterli kalbi hasta insanlar, Kuran’daki celde cezasının bekarken zina yapanlara verilmesini, evliyken zina yapanların ise taşlanarak öldürülmesini yani recmedilmesini uygun görmüşlerdir(!!!) Böylelikle Allah’a ve peygambere iftira atılmış ve recmle ilgili ayetlerin aslında nazil olduğu yani vahyedildiği ama ayetleri Aişe’nin odasına giren keçinin yediği gibi gülünç iddialar ortaya atılmıştır.

Günümüzde de ne yazık ki şeriatla yönetilen ülkelerde bu iğrenç, insanlık dışı ceza uygulanmakta ve hem Allah’a hem de peygambere bu yolla iftira atılmaktadır.

Oysa yüce Allah Kuran’da buyurur ve recmi savunan bu hasta karakterli insanlar da bu ayetleri sözüm ona bilip durur:

“…Allah'ın indirdiği ile hükmetmeyenler, kâfirlerin ta kendileridir.” (Maide 44)

“…Allah'ın indirdiğiyle hükmetmeyenler zalimlerin ta kendileridir.” (Maide 45)

“…Allah'ın indirdiğiyle hükmetmeyenler sapıkların ta kendileridir.” (Maide 47)

Ve yine Rabbimiz müşriklerin, Allah’ın indirdiğine değil de atalarına uyarak, Allah’a nasıl iftira atabildiklerini şu ayetlerle bize göstermektedir:

Araf 28 Bir iğrençlik yaptıklarında şöyle derler: "Atalarımızı bu hal üzere bulmuştuk. Yani Allah emretti bize bunu." De ki: "Allah, edepsizliği/iğrençliği emretmez. Allah hakkında, bilmediğiniz şeyler mi söylüyorsunuz?"

Şimdi öncelikle evli olduğu halde zina edenleri taşlayarak öldürmenin Kuran’a niçin ters yani Allah’a ve peygambere atılmış pis bir iftira olduğuna delillerle bakalım:

Nisa 25 İnanmış hür kadınları nikâhlama genişliğine gücü yetmeyeniniz, ellerinizin altındaki genç, mümin köle kızlarıdan biriyle evlensin. Allah sizin imanınızı daha iyi bilir. Hep birbirinizdensiniz. O halde onları, ailelerinin izniyle nikâhlayın. Gizli dost edinmeyerek, zinadan uzak kalarak, iffetli hanımlar olmaları şartıyla onların mehirlerini örfe uygun bir biçimde verin. Evliliğe geçtikten sonra bir fuhuş yaparlarsa onlara, hür kadınlara uygulanan cezasının YARISI uygulanacaktır. Bu, köle ile evlenme yolu, günaha ve sıkıntıya girmekten korkanınız içindir. Sabretmeniz sizin için daha hayırlıdır. Allah çok affedici, çok merhametlidir.

Yukarıdaki ayetten açıkça görülmektedir ki hür olmayan “evli” kadına verilen ceza hür olana verilenin yarısı kadardır. Taşlanarak öldürülme cezasının yarısı diye bir şey  olabilir mi? Elbette olamaz. Oysa 100 celdenin yarısı olur ki bu da 50 celdedir. Bu demektir ki Kur'an'a göre hür olmayan evli kadın zina ederse 50 celdeyle, hür olan evli kadın ise 100 celde ile toplum önünde cezalandırılır.  

Son olarak Kur'an'a göre taşlama cezasını uygulayan ya da müminleri bununla tehdit eden insanların nasıl insanlar, kimler olduklarına bakalım:

İbrahim peygamberin putperest babası ona şöyle der:

"Sen benim ilahlarımdan yüz mü çeviriyorsun ey İbrahim! Eğer bu işe son vermezsen, vallahi seni taşlarım. Uzun bir süre uzak kal benden!" (Meryem, 46)

Nuh peygamberi de müşrikler böyle tehdit etmişlerdir:
"Ey Nûh! Eğer bu işe son vermezsen, vallahi taşlananlardan olacaksın."(Şuara, 116)

Firavun kavminin Musa peygambere yaptıkları:
"Ben, beni taşlamanızdan Rabbim ve Rabbinize sığındım." (Dühan, 20)

Ashab-ı Kehf'in yine inkarcılarca taşlanma olasılığı:
"Çünkü onlar sizi ellerine geçirirlerse ya taşlayarak öldürürler yahut da sizi kendilerinin milletine döndürürler. O takdirde bir daha asla kurtulamazsınız." (Kehf, 20)

Ayetlerden de açıkça görüldüğü üzere Kur'an'da taşlama/ recm müşrikler, putperestler tarafından  uygulanan bir cezadır.

Müslümanların, müslüman olduğunu iddia edenlerin bir an evvel bu insanlık dışı uygulamadan vazgeçip, dinin kaynağının yalnızca Kur'an olduğu konusunda Allah'a teslim olarak tövbe etmeleri gerekmektedir.  

Keep the Faith

Son dönemde ruhçuluğun (Spiritualizm, tasavvuf, kabalizm vs.) ve bunların gerçek yüzünün, aşılamaya çalıştığı öğretinin fark edilmeye başlanmasıyla, bu konuda insanları uyaran yayınların, videoların, blogların, hatta TV programlarının sayısında da bir artış oldu. Sadece bu şeytani felsefe hakkında değil, bu öğretinin bilerek ya da bilmeyerek maşası olmuş bazı örgütler, yazarlar, şarkıcılar, oyuncular vs. hakkında da yazıldı, çizildi.

Bu durum, pek çoğumuz açısından son derece olumlu bir gelişme olsa da, diğer yandan bu ruhçuluk ve türevi öğretilerin sapkınlığını fark etmiş olmasına rağmen bu çirkin öğretiyle yüz yıllardır savaşan Kuran’daki dini henüz tam kavramamış olanlarda endişe, boşluk, umutsuzluk, çaresizlik ve hatta belki mağlubiyet duygusuna sebep olabiliyor.

Öncelikle şunu belirtmeliyim ki Allah’a inanan, güvenen bir insana şeytanın tuzaklarından, şeytani öğretilerden korkmak yakışmaz çünkü Ali İmran Suresi 175. ayette Allah şöyle buyurur:

“İşte size şeytan. O yalnız kendi dostlarını korkutur. Eğer inananlarsanız onlardan korkmayın, benden korkun.”

Bizler bilinçlendikten, Kuran’da haram kılınanlardan  uzak durduktan sonra Rihanna, Lady Gaga vd. klipleriyle, şarkılarıyla istedikleri kadar sado-mazo sekse davet etseler de ne yapabilirler? Milyon dolarlık klipleriyle aşılamak istedikleri yozlaşmış değerleri bize ancak biz izin verirsek aşılayabilirler; bizler istemedikten sonra bu şekilde davranmaya bizi kim zorlayabilir? Toplum bireylerden oluşur, bizler tek tek bize dayatılana, normal ve olağan kabul ettirilmek istenen yozluklara dur dersek, hangi örgüt verdiği bilinçaltı mesajı ile bizi yönlendirebilir ki?

Birey ve bireyin gücü asla küçümsenmemesi gereken şeylerdir.

İhtiyaç duyulan “bilinçlilik” de yine birey tarafından kazanılmak zorundadır. Aksi takdirde ortaya çıkan topluma bilinçli toplum değil, “koyun sürüsü” denir ve bir koyun sürüsü belki bugün iyi ve adil bir diktatörün önderliğinde ahlaklı ve mutlu bir hayat yaşarken, yarın zalim bir diktatörün emrinde firavunun halkının maruz kaldığından daha beter bir zulümle karşılaşabilir. Zaten yüce Allah da Rad Suresi 11. ayette şöyle buyurur:

“…Gerçek şu ki Allah, bir toplumun mâruz kaldığı şeyleri, onlar, birey olarak içlerindekini/birey olarak kendilerine ilişkin olanı değiştirmedikçe, değiştirmez...”

Bu sebeple insanların bilinçlenmesi ve elbette kazandıkları bu bilinci davranışlarına yansıtmaları (teorik bilgiyi pratiğe geçirmeleri), hatalı oldukları noktalarda kendilerini değiştirmeleri, daha önce yaptıkları yanlış davranışlardan vazgeçmeleri, iyi davranışlarını ise devam ettirmeleri gerekmektedir. Ayette de belirtildiği üzere toplumların yazgılarına bireylerin davranışlarına göre müdahale edilmektedir.

Son olarak çaresizlik ve umutsuzluk bir müslümanın asla hissetmemesi gereken duygulardır çünkü ayetler açık bir şekilde emirlerine uygun davranılır müminlerden olunursa Allah’ın yardım edeceğini müjdeliyor:

“ Allah size yardım ederse, sizi yenecek yoktur. Eğer sizi yardımsız bırakırsa, ondan sonra size kim yardım edebilir? Mü'minler, ancak Allah'a güvenip dayansınlar. " (Ali İmran 160)